Bart Schultz
Op het Amerikaanse continent heb ik 18 landen met polders geïdentificeerd met een vast te stellen oppervlakte van 1,15 miljoen hectare. De totale oppervlakte aan polders is aanzienlijk meer, maar zeer moeilijk vast te stellen.
Veruit de meeste polders betreffen ingepolderd laaggelegen land. Alleen in Canada en de Verenigde Staten is sprake van enkele bedijkingen. Het betreft vooral landbouwpolders langs baaien. In Canada, Mexico en de Verenigde Staten is sprake van enkele drooggemaakte meren. In Canada gaat het om de Polder van Sumas, in Mexico om polders in het Texcocomeer in de Mexico Vallei, en in de Verenigde Staten gaat het om het Mattamuskeetmeer. De polders in het Texcocomeer nemen een bijzondere plaats in, want voor zover mij bekend zijn dit op 2236 meter boven zeeniveau de hoogste polders op aarde.
Het grondgebruik is in veruit de meeste polders landbouwkundig, waarvan in een aantal rijst. Langs de noordkust van Zuid-Amerika – Guyana, Suriname en Frans Guyana - liggen verschillende plantagepolders. De meeste van deze polders zijn met slavenarbeid aangelegd. Waterhuishoudkundig is de situering doorgaans gunstig, omdat voldoende irrigatiewater onder natuurlijk verval vanuit het achterland kan worden aangevoerd en de waterafvoer door uitwateringsluizen, zo nodig in combinatie met bemaling, kan worden gerealiseerd. In Ecuador liggen aan de monding van de Guayas enkele polders voor het kweken van garnalen.
Polders met meervoudig grondgebruik liggen alleen in Canada en de Verenigde Staten. Stedelijke polders liggen in Canada, Guyana, Mexico en de Verenigde Staten. In Canada betreft het een polder in Toronto, in Guyana een polder in Georgetown, in Mexico, Mexico-Stad en polders in het Texcocomeer en in de Verenigde Staten met name New Orleans en Houston.
Een bijzondere plaats nemen de Bolivar Coast Polders in Venezuela in die zijn ontstaan door de bodemdaling die gepaard gaat met de oliewinning langs de oostkust van het Meer van Maracaibo. Toen de oliewinning begon lagen deze gebieden ongeveer twee meter boven zeeniveau, maar inmiddels liggen de diepste delen op zo’n zes meter beneden zeeniveau, zoals beschreven in mijn eerdere bijdrage aan Flevolands Geheugen over de Bolivar kustpolders in Venezuela.
Waterhuishoudkundig is de situatie in en rond New Orleans nogal bijzonder, zoals beschreven in twee eerdere bijdragen aan Flevolands Geheugen over de Mississippi Delta en de Mississippi Delta zeventien jaar na de orkaan Katrina. Vanuit bovenstrooms kan overstroming plaatsvinden bij hoge afvoeren van de Mississippi en vanuit benedenstrooms door orkanen (hurricanes) vanuit de Caribische zee. Sinds de aanleg van de Bonnet Carré overlaat in 1931 kan water vanuit de Mississippi worden afgeleid naar het Pontchartrainmeer aan de oostkant van New Orleans en vandaar naar de Caribische Zee. Deze bypass is inmiddels 12 keer ingezet. De orkanen zijn nu riskanter, zoals, onder andere, gebleken is tijdens de overstromingen door Katrina. Toen zijn wel de dijken en aanverwante voorzieningen hersteld, maar is het veiligheidsniveau niet verhoogd, waardoor het risico op een nieuwe overstroming niet is afgenomen, en wellicht door klimaatverandering zelfs is toegenomen.
Nadere informatie over de polders in de Amerika’s en de volledige referenties kunnen worden gedownload van de website: https://www.batavialand.nl/kennis-en-collecties/waterbeheer-en-polders/.
