Redactie
Zeven maanden hebben de gemalen aan gestaan, dag en nacht, ‘s zondags en door de week. Toen gingen wij er naar toe om wisselbeurten te vervullen. Eindelijk was de polder zowat leeg. Ik had hier de hele dag op het gemaal gewerkt. Ik zeg tegen mijn vrouw: "We gaan vanavond vroeg naar bed. Het is mij best geweest." Ik had het nog niet gezegd of de telefoon gaat: "Er is er eentje ziek geworden, je moet vannacht naar de Blocq van Kuffeler [gemaal bij Almere, red.]." Dus in plaats van de pyjama, krijg je een overall aan, een pakkie brood onder de arm en dan ga je.
Toen kwamen we daar aan en ik zeg tegen mijn collega: "Het is net of je al een branding ziet lopen, waar de kanalen moeten komen." Er was net iets schuim. Toen hebben we de hele nacht gedraaid en ’s morgens, met het opkomen van de zon, kwam er een stevige bries en die blies het laatste water helemaal naar de andere kant van de polder. En toen kwamen even die boorden van de kanalen voor de dag. Nou, daar heb ik mijn petje voor afgenomen, hoe recht die kanalen door het landschap liepen.
