Redactie
’s Avonds zijn we, het sneeuwde wat, de polder weer ingereden. We moesten haar toch leren kennen. Wat zagen we een ’n massa hazen. ik durf het bijna niet te beschrijven. Toch is het zo: méér dan honderd. Wat een prachtig gezicht, al die beestjes. Ze schoten zo snel als een ‘haas’ weg. Tijdens het ritje zagen we drie herten. Ze stonden roerloos, luisterend naar onraad om dan plotseling weg te schieten in het hoge riet.
De polder was nog maar voor een deel in cultuur gebracht. Het grootste gebied was begroeid met riet, manshoog riet. Langs de Gooise weg, even voorbij Biddinghuizen, staat nog zo’n ‘uitkijktorentje’ om over het riet heen te kunnen kijken. Dat was nodig voor de ontginners, de werkers ‘van het eerste uur’.
Op een keer wilden we een haas vangen, om te eten. Dat werd oogluikend toegestaan. Staatsbosbeheer waakte er wel voor dat er geen stropers aan het jagen zouden gaan. Welnu, die keer kwamen we met de auto in de natte zachte wegberm terecht en daar ben je niet zomaar uit. Natuurlijk geen mens in de buurt. Gelukkig zagen we heel in de verte een auto en die kwam ook nog onze kant op. Hij stopte. Het was pastoor Eijsink (de eerste pastoor in Dronten). Als een goed en oecumenisch pastoor (wij zijn protestants) hielp hij duwen, en … met succes. Helaas viel hijzelf voorover in de modder en we schoten allemaal in de lach. Wel een aparte manier om kennis te maken. Het is een blijvend contact geworden. Pastoor Eijsink bezocht iedereen. Hij was overal een geziene gast met zijn luisterend oor en waar nodig een bemoedigend woord.