"Ze hadden mensen nodig in Lelystad"

1 geïnteresseerde

Begin jaren zeventig deden werkgevers er alles aan om het buitenlandse werknemers gemakkelijk te maken. Hadden ze een werk gevonden, dan kregen ze ook al gauw een woning toegewezen. Aarab Benaceur vertelt.

Marokkaanse gastarbeiders in Lelystad-Haven, juni 1972

Marokkaanse gastarbeiders in Lelystad-Haven, juni 1972 (Batavialand, Collectie Ettema).

Alle rechten voorbehouden

De baas [van Hols Primo] heeft contact opgenomen met – er was nog geen gemeente – het Stadskantoor. Toen was ik bij woningbouwvereniging De Opdracht, formulieren ingevuld en drie of vier weken later kreeg ik een huis. Lelystad had veel mensen nodig. Als je in een bedrijf werkte en je bracht een collega mee om te werken, dan kreeg je tweehonderd gulden per persoon. Nam je er twee mee, dan kreeg je vierhonderd gulden. Ze hadden mensen nodig in Lelystad. Ik heb eerst – toen was mijn vrouw nog niet gekomen – in het kamp van Lelystad-Haven gewoond. Ik heb daar drie maanden gezeten. Het hoofd van de politie en de directeur van de Sociale Dienst kwamen elke dag naar ons: “Wat mankeert jullie? Willen jullie geld om het huis klaar te maken? Wij willen dat mensen naar Lelystad komen!” Dat was in die tijd, maar nu hebben ze geen mensen [meer] nodig!

Bron: Batavialand te Lelystad, Project Nederlanders – Wereldburgers, interview met Aarab Benaceur op 27 februari 2013 te Lelystad.

Alle rechten voorbehouden