Redactie
We woonden met ons gezin in Lelystad. De kinderen waren nog klein, maar ik ben toen al wel eens gaan nadenken over wat ik nu eigenlijk wilde. Ik wilde graag als verloskundige werken, dus ik had in Lelystad contact opgenomen met een praktijk. Maar zij hadden al genoeg mensen en ik kwam daar niet aan de slag. Toen heb ik geprobeerd in het ziekenhuis, dat er toen net was, als verloskundige aan de slag te komen. Maar men wilde daar geen verloskundige hebben. Er waren wel gynaecologen en verpleegkundigen, maar men wilde er geen verloskundigen hebben.
Toen hoorde ik op gegeven moment via via er dat in Zeewolde, dat toen een nieuwe plaats was, misschien wel mogelijkheden voor me waren, want daar waren ze wel op zoeken naar mensen. Wij dachten:
“Nou ja, Zeewolde, waar ligt dat?”
Toen zijn we eerst maar eens gaan kijken en zijn we hier op een middag naartoe gereden, richting Zeewolde. Nou ja, het was een grote zandvlakte; er was allemaal zand en er stonden her en der een paar van die noodgebouwen. Toen zijn we doorgereden richting het water en daar stond ergens een bordje: “Hier komen de eerste huizen.” Dat vonden we eigenlijk wel grappig. Het gaf ons echt wel een heel leuk gevoel. We dachten: “Nou ja, dat is misschien wel iets voor ons.”
Toen heb ik eerst eens geïnformeerd bij de Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders. Wat was het plan voor Zeewolde? Hoe groot wordt het of hoe klein blijft het? Toen hoorde ik dat Zeewolde een plaats zou worden van 8.000 inwoners. Dus dat was niet zo heel erg groot. Het aantal bevallingen zou daardoor ook niet zo groot zijn, en dat was waar ik met name in geïnteresseerd was. Want ik dacht:
“Tsja, als ik hier naar toe ga verhuizen, dan moet ik toch ook wel wat inkomsten hebben. Want ik doe het niet alleen voor mezelf, maar ook voor het gezin. Daar moet wel iets tegenover staan, namelijk dat het een beetje haalbaar is voor ons allemaal.”
Nou ja, het aantal bevallingen zou dus niet zo hoog zijn, maar het trok me eigenlijk ook wel een beetje aan omdat de kinderen nog klein waren en ik voorlopig ook niet echt fulltime wilde werken. Ik wilde juist een beetje een baan waar ik niet altijd weg was en erg veel thuis zou zijn.
Toen heb ik contact opgenomen met Jan van Dongen. Zeewolde was toen nog geen gemeente, maar hij was al een soort wethouder [van het openbaar lichaam ‘Zuidelijke IJsselmeerpolders’, red.]. Ik heb een middag een praatje met hem gemaakt, en hij zei:
“Nou ja, als jij hier wilt komen en je hebt alles geregeld, dan mag je je hier gewoon vestigen.”
Er was vrije vestiging, en dat mocht dus gewoon. Nou ja, dat was wel heel erg leuk. En toen heb ik contact opgenomen met de huisarts die hier al was en dat was dokter Henk Nijboer. Ik ben bij hem op gesprek geweest. Hij zat toen nog in De Trekker op het Trekkersveld. Ik heb een gesprek met hem gehad en dat verliep ook heel goed. Hij zag mij wel zitten eigenlijk. Ja, dat was heel gunstig. Zo is het eigenlijk gekomen.
