Redactie
Op de Knardijk lag toen nog een stenen weg die bol liep. Het was hier en daar hol en daar weer bol. Het liep af naar de kanten, want de weg was gewoon een dijkje, niet berekend op het verkeer wat erlangs moest. We konden naar Nijkerk en we konden naar Harderwijk. Maar het was in alle gevallen behelpen en het ging langzaamaan. En de fietsers hadden geen fietspad, die moesten over dezelfde weg. Naar Harderwijk ging er al heel snel een bus, vanaf de eerste dag eigenlijk al, in ’84, februari ’84. Een keer per dag en een keer per dag terug, het schoot niet op.
Boodschappen doen deden we niet elk voor zich. Het ging dan van:
“Buurvrouw, heb jij nog wat nodig? Ik ga naar Harderwijk, heb jij nog wat nodig?”
We gingen bij elkaar vragen wat we moesten meebrengen. We gingen ook bij elkaar lenen; dat was heel normaal, want een winkel hadden we de eerste weken niet. Wel vrij snel daarna kwam er de Parlevinker in de jachthaven waar we wat konden kopen. Maar die had zo weinig voorraad, of het was zo verlept dat je het al niet meer hoefde. En daar sprong Albert Heijn in Harderwijk op in; die ging een bezorgdienst regelen. Dat was in het pand waar nu de Deen zit, dat toen in aanbouw was voor Albert Heijn. Albert Heijn uit Harderwijk ging dan twee keer in de week de bezorgdienst doen. Briefje inleveren bij de in aanbouw zijnde winkel, in de bus en dat werd keurig bezorgd. Dat heeft zo een paar maanden geduurd voordat Albert Heijn openging. Wat ook leuk is: Albert Heijn gaf een barbecuefeest voor het hele dorp toen de winkel werd geopend. We gingen met zijn allen buiten op de stoep zitten eten.
Er woonden toen tweehonderd mensen in Zeewolde. Die begintijd is de mooiste tijd, ook af vanwege de natuur waar ik met mijn kinderen naartoe trok. Die natuur ontwikkelde zich overal. Er viel heel veel te zien. Dat was een feest.
