Redactie
Ik heb ook nog in de kerkenraad gezeten, en toen waren er ook prognoses. Er moest een nieuwe kerk komen, maar die is nu veel te klein. Je kunt niet alles voorzien. Het zijn allemaal prognoses, wij werkten altijd met prognoses. Je kon niet anders, want ja, het was maar gissen hoe groot het dorp werd. Het zouden aanvankelijk 13.000 inwoners worden, en toen werd het 17.000 en toen 20.000 en 23.000. Dan groeit alles mee, maar dat had je niet voor ogen toen het gebouw neergezet moest worden.
Dus de kerk is ook één gebouw geworden, gelukkig maar, want nu zie je de hele ontwikkeling en is het meer een dorpshuis geworden. Aan een mooi plein, goed bereikbaar, en dus met een andere functie, naast de bank en de kroeg. Hoeveel kerken zijn er nu wel niet, terwijl we toen ook dachten:
"De Samenwerkingskerk zit erin, de Katholieke Kerk zit erin, de Vrijzinnigen zitten erin, en Samen op Weg zit erin. Nou, dan hebben we toch genoeg."
Hoeveel scholen zijn er nu? Hoeveel richtingen, hoeveel kerken? Dat is een samenleving die je niet kunt voorzien. En die prognoses ook. Die schoolgebouwen, daar hebben we het ook nog een poos over gehad. Er moesten steeds weer scholen bijgebouwd worden. Er is toen gekozen voor noodlokalen, tijdelijke bouw. En dat is goed geweest, want je ziet hoe het allemaal al weer is veranderd. De eerste scholen zijn alweer gesloten.
Het is dus wel bijzonder hoe je dan weer terugkijkt, dat je ook niet alles kunt bepalen, niet kunt vastleggen voor twintig jaar. Dat kan niet.