Redactie
Ik ben hier in 1976 komen wonen. Er waren toen ongeveer twintigduizend inwoners. Ik heb er nooit zoveel moeite mee gehad om hier te komen wonen. Ik kwam van het Friese platteland en was gewend aan open terrein. Enkelen zijn in Dronten gaan wonen, in Swifterbant en in Biddinghuizen. Een aantal is echter in Hoorn gebleven. [...]
De Markerwaarddijk was er toen al wel, maar van die kortere verbinding mocht je nog geen gebruik maken. [...] Sommigen deden dat wel clandestien, maar ik heb dat nooit gedaan. Er lag wel een weg, maar die was officieel nog niet geopend. Dit gebeurde door prins Claus en toen mochten wij er wel over. Ik reed in het begin over de Oostvaardersdijk. Je zag de zendtoren, want die was toen in aanbouw. Ik deed er een uur over om van Hoorn naar Lelystad te komen. Het tunnelnetwerk bij Amsterdam was er toen nog niet.
Vrijwel alle onderzoekers [...] zijn hier komen wonen. Maar medewerkers, zoals een aantal laboratoriummensen, hadden al een tijd in Hoorn gewerkt en waren helemaal in West-Friesland verankerd. Die wilden niet naar Lelystad. Anderen gingen wel over, maar omdat ze Lelystad niet zagen zitten, gingen ze in een kleinere en knussere plaats wonen, zoals Biddinghuizen. Een aantal medewerkers ging in de Rode Klif wonen. Dat was een appartementencomplex speciaal voor jongeren die niet getrouwd waren. [...]
Mensen die gingen huren, omdat het huis nog niet klaar was, kregen rimboetoeslag (korting op de huur), alsook de mensen die permanent in een huurwoning gingen wonen. Het was hier kaal en het was niet zo dat iedereen in Nederland er reikhalzend naar uitzag om in Lelystad te gaan wonen. [...] Om verhuizing naar Lelystad aantrekkelijker te maken, werd de rimboetoeslag ingevoerd.
[...] Ik woon in De Boeier, in één van de eerste huizen die daar gebouwd zijn. Tussen De Boeier en het Lelycentre was het nog helemaal open. We keken vanuit ons huis zo uit op de dijk, waar nu Flevo Marina ligt. Er stonden nog geen bomen, zodat we vrij zicht hadden op de dijk in de verte.
Er is voor de bewoners van Lelystad geen selectie of ballotage toegepast. Men wilde graag dat er zoveel mogelijk mensen naar Lelystad zouden komen. […] Er moesten qua opleiding verschillende soorten mensen naar Lelystad komen, want je had hier met de Rijksdienst een vrij duidelijk kader en een hoop medewerkers. Om dat meer breedte te geven vond men het geweldig dat het ministerie van Landbouw de instituten naar Lelystad over wilde brengen. Als je hier wilde bouwen, dan moest je drie percelen opgeven en dan kreeg je een perceel door de Rijksdienst toegewezen, maar verder werd er niet gestuurd.