Vredesmissie in Afghanistan. Deel 3

Hearts en minds winnen van het Afghaanse volk

"In de Talibantijd ging de weinige morfine naar de mannen en werd een keizersnede bij vrouwen zonder morfine uitgevoerd." Het verhaal van een Lelystedeling die Flevoland verliet om op vredesmissie te gaan in Afghanistan.

PRT en tandarts Afghanistan

Provinciaal Reconstructie Team (PRT) met een tandarts te velde in Kandahar, 2007 (fotocollectie Batavialand).

Alle rechten voorbehouden

Het is zo dat wanneer je mensen scholing brengt, goede ziekenhuizen, hygiëne en artsen, dat je de hearts en de minds van de mensen wint. En wanneer mensen dus tevreden zijn, zullen ze niet zo gauw meer onder het juk van de Taliban komen. In de Talibantijd ging de weinige morfine eerst naar de mannen toe en werd bijvoorbeeld een keizersnede bij vrouwen zonder morfine uitgevoerd. Ik denk niet dat een normaal denkend mens terug wil naar zo’n tijd. Dus geef je de mensen een goede rechtsorde, met advocatuur, een goede rechtspraak, geef je ze scholing, geef je ze betere industrieën en landbouwontwikkeling, noem maar op. Wederopbouw is heel breed.

De gedachte is: als de hearts en minds van de mensen daar gewonnen zijn, krijgt de Taliban geen kans meer. Je ziet ook heel vaak dat de Taliban mensen dwingt mee te vechten. En zodra ze aan de verliezende hand zijn en de Taliban terugtrekt, dat de gewapende dorpelingen niet meer gericht schieten of gewoon weglopen. Daaraan merk je dat ze de Taliban eigenlijk helemaal niet toegewijd zijn. Daarbij komt dat een Afghaan redelijk ‘te huur’ is. Het gebeurt bijvoorbeeld wel dat als ze twee maanden geen loon hebben gekregen en bij de Taliban is net een zak met geld uit Saoedi-Arabië binnengekomen, dat ze overlopen naar de Taliban.

Er is nu een Afghaanse regering aangesteld die functioneert met behulp van de westerse mogendheden. Die adviseren, die helpen. Ze willen graag dat de Afghanen zelf hun leger, hun politie en hun rechtsorde op orde hebben. Daar wordt hard aan gewerkt, maar dat is natuurlijk een hele inhaalslag. Je ziet wel steeds meer dat het Afghaanse leger en de politie meer dingen op zichzelf doen, maar toch met ondersteuning van het westen. Er moet natuurlijk een hele administratie en training van allerlei functionarissen op poten gezet worden.

Ik weet niet of een cultuuromslag daarbij nodig is. Of dat ermee te maken heeft. De cultuur in Afghanistan is zo divers. Kijk alleen maar naar de verschillen tussen de mensen die in het zuiden bij Kandahar wonen en de mensen die in het Noorden bij Kabul wonen. Dat is overigens heel vreemd. Je ziet overal in de wereld grote verschillen tussen noord en zuid. Kijk maar naar Italië of België.

Bronvermelding: Batavialand te Lelystad, interview met een Flevolandse adjudant van de Koninklijke Luchtmacht, 16 juli 2009.

Alle rechten voorbehouden