Redactie
"Zeer geringe kans", dat werd er in februari nog gezegd op mijn werk in het Flevoziekenhuis. Corona-patiënten zouden we bij ons zeer waarschijnlijk niet krijgen. In maart veranderde het inzicht en nieuwe maatregelen werden genomen, steeds meer, steeds sneller, steeds ingrijpender. Ook het maatschappelijk aanzien van mijn beroepsgroep veranderde. Het zorgpersoneel trok nog maar kort geleden ten strijde voor een betere CAO. Nu noemt de minister-president ons een vitaal beroep. We krijgen applaus, begrip en een contante stroom van giften.
Opeens staat mijn hele leven in het teken van de corona, er is geen ontkomen aan. Het gaat de hele dag door en ook ‘s nachts droom ik ervan. In mijn nieuwe leven wordt veel van mij verwacht. Vanzelfsprekendheid bestaat niet meer. Aanpassen en regels opvolgen is een vereiste. Ook waakzaamheid en oplettendheid wordt verwacht. Geen corona-nieuws ontsnapt aan mijn aandacht, ik sta op scherp.
Toch sluipt daar plots de corona-vermoeidheid tussendoor. Mijn gedachte op wat anders richten lijkt zeker net zo belangrijk te zijn. In mijn nieuwe leven maak ik ruimte voor online yoga en meditatie. Het voorjaar laat ik volop tot me doordringen, in mijn tuin, in het stukje hardlopen langs de Hoge Vaart, in de wandeling door het stille Wilgenbos. Mijn familie bezoek ik door de telefoon heen, en vrienden het meest met de app. In mijn nieuwe leven ga ik zorgvuldiger om met mezelf en met mijn omgeving want ik mag niet ziek worden maar ook anderen niet aansteken. Mijn nieuwe leven draagt grote verantwoordelijkheden met zich mee.
Grote troost hierbij is dat iedereen een nieuw leven heeft. We hebben allemaal een leven op z’n kop. Dit is enorm verbindend.
Mijn gedachten over dit alles gaan alle kanten uit. Corona-clichés schieten door mijn hoofd. Het zijn rare tijden en we zitten in hetzelfde schuitje. Iedereen worstelt.
Met het coronavirus in de wereld komt het oude leven komt nooit meer terug. Wat betekent dit in de toekomst voor mij, voor mijn werk in het ziekenhuis, voor onze wereld? Welke veranderingen zullen blijvend zijn? Zal dit een kantelmoment in de geschiedenis zijn waarna er grote gebeurtenissen gaan plaatsvinden? Grote vragen gaan er door mij heen maar geen antwoorden.
Dan maar ‘gewoon’ terug naar de realiteit van elke dag en ‘gewoon’ weer verder.