Redactie
We gingen verder lopen. Waar naar toe? Toen dacht ik: “Het is markt en het is einde van de ramadan. Misschien komen we iemand tegen die wij kennen.” Logisch, want iedereen komt daar boodschappen doen. Lopen, lopen, lopen. Toen zag ik een jongen staan. Die was net zo oud als ik met plastic tassen in zijn handen. Wij naderen hem, hij kijkt om, laat zijn tassen los, komt naar mij toe, omhelzen! “Hallo, hoe is het, hoe gaat het, hoe komt je hier, sinds wanneer ben je hier?” Ik dacht: “Wie is dat?” Ik pakte hem ook: “Hallo, hoe is het?” Hij had mij herkend, maar ik herkende hem niet. En ik kon hem niet loslaten, want ik was verdwaald.
Hij heeft zijn spullen gepakt: “Kom, we gaan!” Wij zijn naar het pension gegaan. Daar waren nog meer bekende mensen die ik uit Marokko ken. Dat was schitterend. Dat was een grote opluchting.…. Toen ik die mensen zag, echt schitterend. Allemaal mensen uit onze omgeving, de omgeving van Aknoul. Ze kenden mij, ze kenden mijn vader, mijn familie, met respect en dergelijke. Toen waren we niet meer verdwaald en gingen we zitten: “Wil je mij vertellen wie je bent?” “Heb je mij niet herkend? We zaten samen in de klas op school in Aknoul. Ik kom daar vandaan en mijn vader is die!” We hebben elkaar opnieuw begroet. Zo heb ik dat weekend (zaterdag en zondag) de kennissen gevonden die ons echt goed geholpen hebben.
Eén vriend had het pension verlaten. Die wou niet mee en eentje was meegegaan. We waren met z’n tweeën. Die andere, die in het pension was gebleven, want we zijn pas zondagavond weer teruggekomen, dacht dat wij gepakt en weggestuurd waren. Dat was zielig, want hij kende de taal niet. Maar toen we ’s avonds weer terugkwamen, was hij tevreden. Een beetje boos. Ik zeg: “Sorry, we hebben mensen ontmoet. Het was zo gezellig!” We moesten werk hebben. Toen zeiden die kennissen: “Die mensen zijn hier gekomen om te werken. Dus, jongens, als iemand wat weet ergens, geef dan een seintje.” Toen zei iemand: “In Gouda is een vleeswarenfabriek – Compaxo – die zoekt mensen.”