Onbekendheid met de Nederlandse samenleving

Een verhuizing naar Lelystad of Almere was waarschijnlijk voor de Marokkaanse vrouwen die van platteland kwamen enorm wennen.Thea Laffra die jarenlang als maatschappelijk werkster in Lelystad heeft gewerkt, vertelt.

Onderwijs, begin jaren tachtig

Onderwijs, begin jaren tachtig (foto Jan Blom, bron Batavialand).

Alle rechten voorbehouden

Ik ging van start ging met een Marokkaanse vrouwengroep om deze kennis te laten maken met kunst. Ze gingen naar een museum en daar waren ze nog nooit geweest. Toen vertelde iemand die in het bestuur zat van dat groepje, dat één van de vrouwen een schoolgaand kind had en dat haar kind iets voor Moederdag had gemaakt. Het kind was daar weken mee bezig geweest: plakken, prikken en vouwen. De juf had er heel veel over verteld en eindelijk was het dan zover. Ze kregen het op een vrijdag mee. “Verstoppen voor mama,” zei de juf, “want ’s zondags is het pas Moederdag en dan geef je dat aan mama. Wat zal ze blij zijn! Dat heb jij gemaakt!” Dat kind geeft dat aan de moeder, zij pakt het aan en, omdat het plakkerig is, gooit zij het zo in de prullenbak waar het kindje bijstaat: “Dat is vies!” Het emotionele hoef ik niet uit te leggen. Maar dat haar kind met het geknutsel inzicht heeft gekregen en wat dat psychologisch betekent voor dat kindje, dat gaat er bij de moeder helemaal niet in, want ze is zelf nooit naar een kleuterschool geweest.

Dus, mijn grote wens was (in het kort gezegd): moeder brengt kind naar de kleuterschool, kindje gaat rechtsaf, mama gaat linksaf. Moeder zit daar in een klas met allemaal moeders en gaat ook in een kring zitten. Hier leert zij al die begrippen van binnen en buiten, hoog en laag. Zij draait gewoon een jaar kleuterschool, omdat ze dan inzicht krijgt in wat er op zo’n school gebeurt. Als zij die basis nu eenmaal heeft, gaat de rest ook een stuk gemakkelijker. Want ze kunnen nooit helpen met huiswerk, ze kunnen nooit dit of dat. Dat is allemaal eng, omdat die moeders nooit in het gebouw komen. Ze slapen drie weken niet van het tienminutengesprek op school, want ze verstaan er de helft niet van en het past helemaal niet in hun context.

Dan kun je nagaan als die stumpers naar de middelbare school moeten, wat een afstand! Want nu zijn ze inmiddels wel gewend om hun kinderen steeds te brengen en te halen, de weg naar binnen gaat op zich gemakkelijker, en dan praten ze met al die moeders daar in die school, ze krijgen daar gemakkelijker een rol in, maar ze moeten dat gewoon mee mogen maken!

Bron: Batavialand te Lelystad, Project Nederlanders – Wereldburgers, interview met Thea Laffra op 17 september 2012 te Lelystad.

Alle rechten voorbehouden