Voetbal, muziek en theater

Door de gezinshereniging kwamen er rond 1980 ook veel jongeren naar Lelystad. Deze kregen de volle aandacht van Larbi Ben Alilou die als sociaal werker in Lelystad werkte.

De muziekgroep Atlas bij een optreden in De Fontein, 4 december 1982.

De muziekgroep Atlas bij een optreden in De Fontein, 4 december 1982. Deze Marokkaanse groep kwam tot stand op initiatief van Larbi Ben Alilou (foto Henk Hutten, collectie Batavialand).

Alle rechten voorbehouden

Lelystad is een dorp. Iedereen kent iedereen. Iedereen weet hoeveel kinderen je hebt, iedereen weet waar je woont, iedereen weet wat jij bezit, iedereen weet gewoon alles over je. Ook of je getrouwd bent of niet. Dan gebeuren gewoon die dingen. Ik had in mijn vrije tijd heel veel contact met de jongeren, omdat ik gewoon zag dat die jongeren niets deden. Ze zitten de hele dag voor het winkelcentrum. Nou, toen heb ik eerst aangeboden om met hun samen een voetbalclub te organiseren. Ik heb gezegd:

“We gaan een jongerenvereniging in het leven roepen.”

Ik heb een aantal jongens benaderd waarvan ik vond dat ze zich goed konden uitdrukken en goede contacten hadden, want als je begint met iemand die geen contacten heeft, dan weet je gewoon dat het geen kans van slagen heeft. Toen hebben we een vereniging opgericht.

Maar voetbal is maar één keer in de week. Die jongens hebben ook iets anders nodig. Wat heb ik gedaan? Ik heb eerst in mijn kantoor gezegd:

“Tijdens de uren dat mijn kantoor dicht is, dan ga ik met een aantal jongeren dat behoefte heeft aan muziek, gewoon muziek oefenen. Dan gaan wij kijken of we een muziekgroep in het leven kunnen roepen.”

Nou, zo zijn wij begonnen. Ik heb muziekinstrumenten gekocht en zo kregen we een goede groep bij elkaar. Ze hebben overal gespeeld, op bruiloften en dat soort dingen. Die jongens zijn ook naar Duitsland en België geweest. En zo kreeg ik gewoon al die jongeren mee….

Met muziek hebben die jongens ook heel veel geleerd. Ze kwamen in contact met mensen van buiten Lelystad, ze wisten dat ze op moesten treden, dat ze respect moesten hebben voor andere mensen. Ik heb voor hen ook de vereniging voor de muziek opgericht en ze hebben een grote auto gekocht waarmee alles getransporteerd kon worden. Alles wat ze verdienden werd weer aan de muziek besteed. Dat was heel leuk. Ze zien gewoon dat de activiteiten die zij doen, iets is wat zijzelf willen. Zij vonden muziek leuk, nou, dat doe je! Ze vinden voetbal leuk, toe maar! Theater leuk, doe maar theater! Maar die mensen moesten gemotiveerd worden. En als je met vijf mensen begint, dan komt de rest ook wel. Zij zijn gewoon verder gegaan en raakten overal bekend. En de ouders zien dat ze gewoon goed bezig waren, niet allemaal, er zijn enkele extremistische ouders die willen helemaal geen muziek. Ze vinden muziek iets van de satan.

Bron: Batavialand te Lelystad, Project Nederlanders – Wereldburgers, interview met Larbi Ben Alilou op 23 oktober 2012 te Amsterdam.

Alle rechten voorbehouden

Media