Michel van Hulten werd in 1930 geboren in Batavia (het huidige Jakarta) in het toenmalige Nederlands-Indië. Hij studeerde sociografie aan de Universiteit van Amsterdam. In 1962 promoveerde hij aan die universiteit op het proefschrift Collectivization of Agriculture in the Polish People's Republic, 1944-1960.
In 1965 werd Van Hulten benoemd tot hoofd van de afdeling Economisch en Sociografisch Onderzoek van de Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders (RIJP). Een jaar later trouwde hij met Els Delfgaauw, studente Duitse taal en letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam. In 1968 verhuisde het echtpaar naar het nog jonge Lelystad.
Van Hulten was in die periode ook politiek actief. Hij was oorspronkelijk lid van de Katholieke Volkspartij (KVP), maar in 1968 richtte hij samen met enkele andere progressieve leden van die partij en enkele progressieve protestanten de Politieke Partij Radikalen (PPR) op. Hij was van 1971-1972 lid van de Eerste Kamer voor de PPR en van 1972-1973 lid van de Tweede Kamer. In mei 1973 werd Van Hulten benoemd tot staatssecretaris van Verkeer en Waterstaat in het kabinet-Den Uyl.
In 1978 vertrok de familie Van Hulten voor langere tijd naar het buitenland. In 1989 keerden zij terug naar Lelystad.