Redactie
De wachttijden voor Lelystad waren in die tijd – 1975 – twee jaar. Dat was de norm of je moest economische gebonden zijn. Nou ja, hier in Lelystad was natuurlijk nog helemaal niets. Er waren alleen de mensen die het opbouwden. Dus, dat was waardeloos! Toen ben ik naar de GGD in Amsterdam gegaan en naar mijn huisarts om versterking te krijgen. Ik moest zo snel mogelijk weg uit de Staatsliedenbuurt, maar ik wilde absoluut niet naar Lelystad! Maar wat was dan het alternatief? Mijn oude baas, die was makelaar, zei: “Thea, er is alleen maar plaats in de Bijlmer, Hoorn, Purmerend en Lelystad. Wij kunnen je ook niet helpen, want alles wat wij hebben is ook in een hele drukke wijk en ook daar kunnen kinderen niet voor de deur spelen.
Dus, toen zijn we hier in Lelystad gaan kijken en toen dacht ik: “Nou ja, dat is dat de enige oplossing.” Ik werd door die brand steeds banger. Ik heb toen een brief geschreven naar de Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders, want die verhuurde de woningen toen nog in Lelystad. Ik deed mijn verhaal en deed keurig een postzegel mee voor antwoord. Ik was namelijk van de gemeente Amsterdam gewend om daar nooit meer iets van te horen. Ik kreeg meteen een brief met de vraag of ik alstublieft op kantoor in Lelystad wilde komen.