Redactie
Toen ik getrouwd was, werkte ik nog op een makelaarskantoor. Toen ik op mijn 22ste van mijn eerste kind zwanger werd, werkte ik nog zes weken voor de bevalling. Je kreeg dan nog tot zes weken na de bevalling ziektewet en dan was je ontslagen! Dat was de norm, niemand vroeg zich daarbij iets af! Dat was gewoon zo! Daarna werd binnen hele korte tijd heel Nederland wakker en begonnen die Dolle Mina’s. Vanaf die tijd kon je gewoon blijven werken. [Maar voor die tijd] mocht je niet eens meer als getrouwde vrouw werken. Het is allemaal in zo’n kort tijdsbestek veranderd.
Daardoor ben ik er wel goed van doordrongen dat wat wij willen met de integratie en emancipatie van al die allochtone vrouwen en mannen, want die moeten net zo goed geëmancipeerd worden, dat wij dat veel te snel willen. Ik ben het met iedereen eens die vindt dat het heel langzaam gaat, maar als je ziet wat er allemaal in zo’n korte tijd is veranderd: wij hadden geen auto, we hadden geen telefoon, we hadden geen televisie. Dat hebben we allemaal nog meegemaakt! En werken tot en met je zwangerschap en toe en daarna ontslag! Ik vond het niet eens raar. Intrinsiek was dat de norm! Dat was je gewend en je kon ook helemaal niet anders denken. Dat veranderde pas toen al die vrouwen wakker werden, de Beatles kwamen. Dat was de grote democratisering. Toen werd alles opengegooid, van het onderwijs tot de vakbonden, en de hele relatie tussen werkgever en werknemer veranderde.