Redactie
Ik ben hier in 1962 gaan werken. Ik heb als jonge jongen een opleiding als schilder gehad. Ik heb bij een traditioneel bedrijfje het vak geleerd, en toen kon ik hier meer verdienen. Dat was in het allereerste begin. Toen ik hier kwam, was hier bijna nog niets. Toen ging ik de nieuwbouw in. Een paar jaar later werkte ik bij een bedrijf uit Huizen. Dat probeerde hier personeel naar toe te krijgen, want men zat altijd met het vervoer hiernaartoe. Toen had nog niet iedereen een auto. Er ging een bus van een aannemer hiernaartoe en dan werd je afgezet. Of je ging met een eigen busje van het personeel.
In 1962 was er overal woningschaarste. Mijn broer stond in Kampen al tien jaar ingeschreven, en hij kreeg nog geen woning. Dat duurde zo lang. Hij wilde gewoon een flatje. Ik kwam hier, was aan het werk en toen kwam mijn baas bij me: “Wil je hier geen woning hebben?” Dat wilde ik wel. Ik studeerde toen nog. Ik ging ’s avonds altijd naar Zwolle naar school. Ik ging ’s ochtends om zes uur weg, ik kwam om zes uur weer thuis in Kampen en nam om half zeven de trein naar Zwolle. Drie avonden in de week deed ik dat. Maar goed, dat deed ik zelf. “Wil je hier geen woning hebben?” Nou ja, dat wilde ik wel. [...]
Hij [mijn baas] zegt: “Nou ja, zeg het maar.” Toen kwam hij een week later terug. Hij zei: “Je moet even bij meneer Keuris komen.” Dat was een man van de Rijksdienst [voor de IJsselmeerpolders] en bij hem werden de woningen uitgegeven. Keuris zei:
“Zoek maar een woning uit, je werkgever wil dat je hier komt wonen.”
Ik zei: “Oh.” Tien jaar stond mijn broer op de wachtlijst voor een klein flatje in Kampen, en ik mocht gewoon uitkiezen!