Bart Schultz
Dit heeft er ook toe geleid dat in Japan veel polders heeft aangelegd, met een totale oppervlakte van circa 980 vierkante kilometer. Dit is aanzienlijk minder dan onze oppervlakte aan polders van circa 20.000 vierkante kilometer. De aanleg van grote polders als Flevoland is in Japan eigenlijk niet goed mogelijk. Wel telt Japan vele kleine polders.
De aanleg van een aantal van deze polders is zeer kostbaar geweest. Dit kwam omdat de omstandigheden vaak moeilijker waren dan bij ons. Zo is het getij in een aantal plaatsen waar polders zijn gerealiseerd aanzienlijk groter, en zijn extreme neerslag en rivierafvoer extremer dan overeenkomstige situaties bij ons. Hierdoor is er bij verschillende inpolderingen sprake van een zeedijk, binnendijken, een wateraanvoersysteem (irrigatie) en een waterafvoersysteem. Gedeeltelijk kunnen de laatste twee systemen wel zijn gecombineerd. Hoewel de inpolderingen soms kostbaar zijn geweest brengen zij hun geld zeker op, alleen al gezien de zeer hoge grondprijzen in Japan.
De veruit grootste polder met ruim 172 vierkante kilometer is de Hachirogatapolder. Deze polder is met Nederlandse betrokkenheid van Pieter Jansen, voormalig hoofd van de Deltadienst, en Prof. Adriaan Volker tot stand gebracht. Ik heb hier in een eerdere bijdrage aan Flevolands Geheugen over geschreven. Vele andere Nederlandse waterbouwkundige ingenieurs waren Jansen en Volker voorgegaan, meestal niet zozeer voor specifieke inpolderingsprojecten, maar wel voor rivierverbeteringen en havenaanleg, waarbij ook inpolderingen aan de orde waren. Vanaf 1872 kunnen worden genoemd: Cornelis van Doorn, Isaac Lindo, George Escher, Johannis de Rijke, Anthonie Rouwenhorst Mulder, Dick Arnst en Johannes Westerwiel.
De laatste decennia zijn ook in verschillende Aziatische landen, zoals Japan en Korea, inpolderingen langs de kusten nogal controversieel. De tegenstand tegen voorgenomen inpolderingen komt vooral van vissers en milieugroeperingen. De vissers zijn er vooral tegen vanwege het verlies van hun visgebied. De milieugroeperingen hebben vooral bezwaar in verband met het verlies van kustmilieu, wat verstrijkende invloed kan hebben, bijvoorbeeld ook in verband met vogeltrekroutes. Zo hebben in Japan discussies rond de voorgenomen bouw van de afsluitdijk met daarachter de Isahayapolder een aantal decennia in beslag genomen.
In de fotocollectie van Prof. Adriaan Volker bij Batavialand bevinden zich een aantal foto’s van een bezoek van hem en Pieter Jansen aan het gebied in 1954 in verband met de voorgenomen inpoldering. In de baai van Isahaya is een getijverschil van 6 meter, wat vooral de bouw en de sluiting van de zeedijk nogal gecompliceerd maakte.
In 2016 nam ik deel aan een korte cursus in Tainan, Taiwan. Een van de inleiders was Prof. Ota uit Japan. Hij gaf een interessante presentatie over de planvorming van de Isahaya-inpoldering. Hij toonde drie stadia in de plannen uit respectievelijk 1953, 1980 en 1986. In het laatste plan was de polder aanzienlijk kleiner dan in het eerste plan. Het laatste plan is uiteindelijk gerealiseerd, waarbij de zeedijk in 1997 is gesloten. De oppervlakte van de polder is zo’n 18 vierkante kilometer. De toekomst zal moeten uitwijzen of dit de laatste inpoldering in Japan is geweest.
