Redactie
Nee, ik ga één keer in het jaar voor drie weken met vakantie naar Marokko en ik ben altijd blij als ik weer thuis ben! En thuis, dit is mijn huis. Ik ga naar Marokko omdat je daar gegarandeerd bent van het weer: je hebt drie weken geen regen! Dat is het. Je bent de taal machtig, nou ja, “machtig” is een groot woord, maar je kunt je daar prima redden. En het gevoel. Je kunt een restaurant binnenlopen en je kunt gewoon eten wat je wilt. Dat is een fijn gevoel.
Ik ken ook andere mensen, Marokkanen, die elk jaar naar Miami in Florida gaan. En dan vraag ik: “Waarom?” “Daar voel ik me geen buitenlander!” Ze gaan daarheen voor het gevoel. Ze gaan daar elk jaar naar toe. Het zijn Marokkanen! Het gevoel dat je buitenlander bent, dat heb je daar niet. En in Marokko heb je dat ook niet. Als Marokkaan ga je naar Marokko en je voelt je daar gewoon. Dat gevoel dat je kunt doen en laten wat je wilt, er wordt normaal naar je gekeken. Hier loop je toch altijd met een soort spanning. Je weet hoe je er mee moet omgaan, maar het is er wel. Het hoort bij jou, zeg maar, en dat gevoel van buitenlander krijg je vanaf je zestiende, zeventiende jaar, dat gevoel “ik ben anders”, “er wordt anders naar me gekeken”. Ik zie dat als een feit. En als een ander het niet wil benoemen, dan accepteer en begrijp ik dat ook. Het is een gevoel. Je weet dat je anders bent. Je weet het en dat speelt altijd een rol. Daar moet je mee leren leven en dat is ook niet echt een probleem of zo, maar toch als je naar een land gaat waar je dat los kunt laten, dat is een fijn gevoel. Dat is gewoon zo!