Redactie
Die Duitsers hadden schepen gevorderd en die schepen moesten graan ophalen in de polder voor de voedselvoorziening van Duitsland. Maar ik speelde toen zo graag op die loswal, daar was altijd wat te beleven, dat was mooi. Op die loswal stond ook een schuilkelder. In één keer zie ik een vliegtuig aankomen vanaf Zwartemeer. Ik zie dat, ik bedenk me niet en ik duik meteen de kelder in. En ik hoor een lawaai alsof de wereld verging. En toen was het in één keer dood- en doodstil. Toen ik eruit ging, hoorde ik een vrouw schreeuwen. Ik zag daar een vrouw op het dek staan, met een kind, allemaal bloed, schreeuwen, schreeuwen. Er waren andere mensen bij. Dokter Iwema had op de dijk de praktijk en die is opgehaald. En ik durfde daar helemaal niet naartoe te gaan, ik heb vanaf een eindje staan kijken.
Het trieste verhaal is: die schippers hadden vaak hun vrouwen ergens anders ondergebracht, omdat het gevaarlijk was aan boord. Maar deze vrouw zat toevallig op Kampereiland bij familie en wist dat haar man graan op moest halen, dus zij ging met dat kind daar naartoe en dat werd aan flarden geschoten. Ik heb toen gezien dat de arts het kindje in een laken meenam naar zijn praktijk. Ik was zo bang. Toen pas besefte ik wat oorlog was.