Willy van der Most
Opeens van alles naar niets! Opeens van gespreksgroepen naar nul. Opeens geen heerlijke bezoeken meer. Ik ben iemand die proactief de wijk ingaat: ik ga de wijk in en bel aan. Afspraken maken doe ik niet, want ze hebben altijd wel een reden om “nee” te zeggen: "De schoonmaakster komt" of "de hulp komt en de kousen moeten aan". Ik bel aan en kom binnen. En dat was plotseling over. Opeens werd ik van proactieve bezoeker tot iemand die eigenlijk niet precies wist wat hij moest doen en hoe je verder moest gaan.
Natuurlijk ga je in het begin mensen bellen en krijg je het verhaal te horen. Na een paar weken ga je nog een keer bellen. Dan blijkt dat ze nog eenzamer zijn, alleen zijn. Ja, en op een gegeven moment was het ook zo dat ze geen bezoek mochten hebben, dat zelfs de partners niet op bezoek mochten komen. Het komt regelmatig voor dat iemand in het verpleeghuis woont, op een gesloten afdeling, en dat de partner elders woont en niet meer op bezoek mag komen. Dan krijg je zwaaimomenten.
Ja, dat was voor de mensen heel erg, maar het heeft ook mij heel veel gedaan. Heel verdrietig, heel schrijnend om te zien dat iemand net 95 geworden is en er beneden bij het verpleeghuis de dochter staat die speciaal uit het oosten van het land is gekomen en niet naar binnen mag. Er wordt beneden een cadeautje neergezet en moeders staat boven, drie verdiepingen hoog, te zwaaien. Dat is het enige. Ik belde die mevrouw de andere dag op en zij zei:
"De tranen liepen over mijn wangen. Het was vreselijk, maar ik ben blij dat ik mijn dochter gezien heb. Maar ja, het kan niet anders. Het is eenmaal zo en we hopen op betere tijden."