Willy van der Most
Weet je, ik kon de deur niet uit. De media hadden het alleen maar over mensen die aan corona dood waren gegaan. Dat maakt je angstig, want wie weet… je omgeving, de mensen om je heen. Daar word je dan een beetje verdrietig van en eenzaam. Je kunt niet naar buiten gaan en de mensen opzoeken.
Er waren heel veel creatieve denkbeelden en ik dacht:
"Oké, dat kan ik ook. Ik kan naar buiten gaan om mijn buurvrouw te verrassen op een broodje. Ik bel aan en leg het eten voor de deur neer."
Op die manier kon het wel. Als ik naar mijn zoon ging, nam ik eten mee. Normaal ging ik met naar binnen, knuffelde hem en maakte een praatje. Toen was het opeens "nee". Ik nam nog wel eten voor hem mee, maar ik belde aan, ging even op straat staan en dan pakte hij de tas. "Hoi, gaat alles goed met je?" "Ja hoor, alles goed." Hoe heb je gewerkt deze week?" Het was allemaal op afstand. Dat vond ik een hele creatieve manier om toch bij je mensen te komen. Op dat moment was ik ook voor de vierde keer oma geworden, maar ik kon mijn kleinkinderen niet zien. Dat waren dingen waarvan ik dacht: waarom corona?